Wszechobecny szum mąci w głowie coraz bardziej.
Coraz trudniej złapać oddech w tym świecie pełnym zamętu.
Na każdym rogu po oczach razi jaskrawość, każdy ostry kolor boli, tłamsi i dusi.
Wokół ślepcy gnający do przodu byle szybciej, byle dalej. Byle dobiec do mety z numerem 1...
Tylko po co?
To nie mój świat, choć czuje każdy zapach, widzę każdą barwę, choć doceniam... Nie chce jutra, gdzie człowiek dla drugiego człowieka jest przezroczysty...
Sztucznie lukrowane chwile, usta wygięte w grymasie udawanego uśmiechu... Wszechobecna zazdrość i obłuda... Dokąd to zmierza? Czy da się zatrzymać?
Czy taki świat chcemy mieć? Gdzie podziała się normalność i jak ją definiować?
Bez obietnic, korzyści i układów...
A tobie jak podoba się świat?
Bywają dni, że zapominam o tym złym i wtedy mój świat staje się soczysty. Kawa o poranku smakuje lepiej. Śpiew ptaków za oknem koi skołataną duszę. Błękit nieba przedziera się przez czarne tło i widzę te promienie słońca. Jakbym chciała je dotknąć koniuszkami palców i poczuć. Wtedy wraca cały sens i choć błądzę, to odnajduje drogę. Czuję to ciepło i znów umiem się zachwycić kwitnącymi pąkami na drzewach. Znów trawa jest tak bardzo zielona, a poranki pachną letnią rosą...
Idę do przodu choć moje ciało pokrywa pancerz bezpieczeństwa. Staram się codziennie zapominać, by żyło się lepiej. By szarobure dni udało się przeskoczyć na raz.
Mrużę oczy, by mało kurzu wpadło.
Otulam się kocem, by było cieplej...
Śpiewam by ukoić nerwy.
Tańczę by odetchnąć pełną piersią.
Nie pozwolę by szum świdrował w głowie i przykrywał cały sens.
I choć słono przyszło Nam płacić za te nasze chwile szczęścia warto je poczuć choć przez moment...
Komentarze obsługiwane przez CComment